Lezen, als een trein

De laatste maanden is er geen enkel boek dat ik zo snel heb uitgelezen als "De trein der traagheid" van Johan Daisne. Tijdens een slapeloze nacht vorige week tussen kort na middernacht en half drie - ik kon de slaap niet vatten - was het mijn gezelschap aan de keukentafel. Het was vreemd stil in en om het huis, de straatverlichting stond er doelloos bij en zorgde voor een nacht die toch niet donker was. De wolken waren er, bijna duidelijk als overdag, maar ze vormden een vuile rozige massa. Ideale setting, zo bleek, om Daisnes' verfilmde meesterwerk te belichten. De bij momenten wat ouwelijke taal en een vreemd vertel-commentator-techniekje niet te na gesproken, heeft dit dunne boekje mij een heerlijke nachtelijke cinéma bezorgd. Magic.